โอ้…แม่จ๋า

 

หนังสือพิมพ์ ไทยรัฐ คัดภาพข่าว

ลงเรื่องราว อุทุกภัย ครั้งใหญ่หลวง

หลายจังหวัด ชอกช้ำ ระกำทรวง

น้ำตาร่วง รินหลั่ง ดั่งวารี

น้ำท่วมบ้าน ไร่นา พาปี้ป่น

สัตว์และคน ทั้งหลาย ตะกายหนี

ขึ้นต้นไม้ ขึ้นหลังคา บรรดามี

เอาชีวี รอดก่อน ผ่อนความตาย

ที่วัดโพธิ์ อำเภอหรือ ชื่อ…เสนา…

อยุธยา น้ำท่วม อ่วมเหลือหลาย

ลิงหลังวัด นั่งจ๋องกรอด บนยอดไม้

ต้องอดตาย อย่างอนาถ ขาดของกิน

ภาพไทยรัฐ นำมาลง ให้ปลงจิต

ลิงตายติด กอไผ่ ใจถวิล

ลิงหนีตาย กระแสบ่า ของวาริน

แล้วก็สิ้น ใจรันทด เพราะหมดแรง

เห็นภาพนี้ แล้วหนา น้ำตาไหล

ลิงเกาะกิ่ง กอไผ่ จนตายแห้ง

โปรดสังเกต หน้าท้องลิง สิ่งสำแดง

จะแสลง อารมณ์ ระทมทรวง

แม่ลิงเหนี่ยว กิ่งไผ่ ไม่ให้ตก

มือหนึ่งกก ก้นลูกไว้ ด้วยใจห่วง

“ลูกดูดนม ของแม่ เถิดแดดวง

แม่ไม่ห่วง ชีวิต ยอมปลิดปลง

แม่จะหิว เท่าไร ยอมได้ลูก

แต่บุญปลูก จงดูดนม สมประสงค์

ดูดเถอะลูก ดูดนมไป อย่างใจจง

แม่นี้คง อยู่ได้ ไม่นานวัน”

แม่ลิงสิ้น ชีวิต จิตพันผูก

ส่วนลิงลูก รอดชีวา ไม่อาสัญ

ดูดน้ำเหลือง จากรักแท้ แม่ของมัน

ไม่นานครัน ลูกลิงน้อย ค่อยสิ้นใจ

เห็นภาพนี้ ระทึก นึกถึงแม่

รักลูกแท้ แม่จ๋า จะหาไหน

แต่ลูกคน จะตระหนัก สักเท่าใด

ดูภาพไว้ เตือนตา ลูกยาเอย.