พระราชวิจิตรปฏิภาณ (เจ้าคุณพิพิธ)

อย่ารักพระพุทธศาสนา..ด้วยการสรรหาแต่ศัตรู

ภาพวาด “ภิกษุสันดานกา  กับ  หมา-นุษย์” เป็นวิวาทะที่เกิดขึ้นระหว่าง  ศิลปินแห่งชาติผู้วาด  และพระสงฆ์ประชาชนผู้ใช้นามว่าองค์กรพุทธ  ทั้งสองฝ่ายยืนยันว่ารักพระพุทธศาสนาด้วยกันทั้งนั้น  แต่รักกันคนละรูปแบบ  การแสดงออกซึ่งความรักที่แตกต่างรูปแบบแต่ไม่เข้าใจกัน  นำมาซึ่งวิวาทะในสื่อต่าง ๆ  ทั้งหนังสือพิมพ์ วิทยุ โทรทัศน์  แล้วก็กลายเป็นประเด็นที่มีผู้แสดงทัศนะอันหลากหลาย   ข้างใครก็ข้างมัน  ความต่างมุมมองกับความรักในพระพุทธศาสนาครั้งนี้  จึงนำมาซึ่งความแตกแยกในพระสงฆ์ด้วยกัน  หรือพระสงฆ์กับชาวพุทธ  และแน่นอน...ย่อมเป็นเหยื่ออันโอชะของสื่อที่ชอบหยิบประเด็นความขัดแย้งมาขยาย  มิใช่ขยายเพื่อยุติปัญหาแต่ขยายปัญหาให้กว้างไกลใหญ่โต  แล้วก็ใหญ่โตขึ้นจริง ๆ  คือ  ความสามัคคีสลาย  ขยายเป็นความขัดแย้ง

  เห็นภาพนี้ตั้งแต่มีการตัดสินประกวดให้หน้าหนังสือพิมพ์แล้ว  ถ้าภาพนี้ตั้งแสดงที่มหาวิทยาลัยศิลปากร  นครปฐม  จะมีสักกี่ร้อยกี่พันคนที่เข้าไปดู  ถึงแม้จะเปลี่ยนสถานที่ไปเรื่อย ๆ  ก็จะมีสักกี่หมื่นคนที่ได้เข้าไปดู  แต่เมื่อพระสงฆ์และองค์กรพุทธได้ชูโปสเตอร์ที่มีชื่อว่าภิกษุสันดานกาขนาดใหญ่ปรากฏหราบนถนน สังคมจึงหันมาสนใจ  ยิ่งมีการเผาชื่อศิลปินทั้งแห่งชาติและผู้เขียนสังคมก็ยิ่งหันมาดู “สันดานองค์กรพุทธ”ว่ามันอะไรกันนักหนาที่จะต้องเผาชื่อเผารูป  ซึ่งคนเขาลือเหมือนกันว่ารูปกับชื่อนั้นถ้าเผาเพราะมันติดกับหนังสือพิมพ์หรือเอกสาร  เขาไม่ถือกัน   แต่ที่องค์กรพุทธเผาชื่อเขานั้นมันเป็นการสาปแช่งสาปส่ง   ใจเขาแป้วเหมือนกัน  ยิ่งมีพระเข้าไปเกี่ยวข้องอยู่ด้วย   ความรู้สึกศรัทธาในพระสงฆ์ก็จะเสื่อมน้อยถอยลงไป  จนกลายเป็นศัตรูกับพระ  

ภาพภิกษุสันดานกา กับ หมา-นุษย์   ที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมากนัก  กลับถูกกระตุ้นให้คนอยากรู้อยากเห็น  ต่อมาเมื่อนิมนต์พระและผู้เกี่ยวข้องไปออกสัมภาษณ์ในรายการโทรทัศน์ภาพทั้ง ๒  นี้  ก็ถูกนำขึ้นจอโทรทัศน์แบบละเอียดหยิบ  ขยายทั้งภาพและขยายทั้งความขัดแย้ง  คนที่ไม่เคยเห็นก็ได้เห็นกันทั่วประเทศทั่วโลก   รวมทั้งในอินเตอร์เนต    ถามว่า...ใครกันแน่เป็นผู้นำไปเผยแพร่โดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์   และใครกันแน่ที่..เตะหมูเข้าปากหมา ...ศิลปินผู้วาดภาพก็เลยดังสนั่นแบบ “อัจฉริยะข้ามคืน” ค่าตัวของศิลปินผู้นี้ต่อไปมีค่าตัวไม่น้อยกว่า  ถวัลย์  ดัชนี  หรือ  เฉลิมชัย  (อลังการ – อหังการ)  โฆษิตพิพัฒน์   “ภายใต้น้ำตาและความวิตกอกสั่นของศิลปินที่เป็นกรรมการและผู้วาดซึ่งมีมาแต่เดิม  กลายเป็นคำขอบคุณอย่างสุดซึ้งที่พระสงฆ์และองค์กรพุทธทำให้พวกเขาดังสนั่นลั่นโลก”   แล้วพระสงฆ์รวมทั้งคณะสงฆ์ได้อะไรที่เป็นชิ้นเป็นอันจากเรื่องนี้   นอกจากเพิ่มศัตรูและอยู่อย่างหวาดระแวง  

  การประท้วงหลายเรื่องที่เป็นการเปลืองสมองและเวลามีให้เห็นบ่อย ๆ  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง “การยืนคำขาด” ทั้ง ๆ  ที่ไม่มีอะไร “เด็ดขาด” ดูน่าจะเป็นเรื่องบีบคั้นศักยภาพขององค์กรเอง  เช่น การนอนในโลงศพแบบขอตายถวายชีวิต  แล้วก็ไม่สามารถนอนจมกองอุจจาระ ปัสสาวะ  ได้    ต้องออกจากโลงศพ   ก็เป็นเรื่องชวนขบขันของคณะกรรมาธิการร่างรัฐธรรมนูญ   การปักหลักหน้ารัฐสภาโดยสมมุติว่าเป็นรัฐสภาวนาราม   ก็เป็นเรื่องที่ถูกวิจารณ์อย่างหนัก   นี่ถ้าไม่มีกระแสพระราชดำรัสอันเปี่ยมด้วยพระปัญญาธิคุณ  ของ  สมเด็จพระนางเจ้า ฯ  พระบรมราชินีนาถ  เมื่อวันที่ ๑๑  สิงหาคม  ๒๕๕๐   อันนำมาซึ่งการถอยอย่างมีลีลาและศักดิ์ศรีของทั้งสองฝ่าย   อะไรจะเกิดขึ้นแก่คณะสงฆ์และความสามัคคีของบ้านเมือง   ครั้งนี้ก็เช่นกัน   การยื่นหนังสือถึงนายกรัฐมนตรี   ให้จัดการให้เด็ดขาด  มิเช่นจะ.......เป็นคำขาดที่ปราศจากพลัง   สมมุติว่าเขาไม่ทำอย่างที่ขอและขู่ล่ะ   องค์กรพุทธจะทำอะไรต่อไป   เราเป็นพระไทยไม่ใช่พระพม่า   เราเคยพูดว่าจะมีพระออกมาเป็นหมื่นเป็นแสน   เอาเข้าจริงมันไม่ถึง   ขอพูดตามตรงนะ   หลวงพี่หลวงน้องอย่าเคืองกัน   พระไทยน่ะใจไม่ถึงหรอก   ถ้ารวมกันได้จริง   ใจถึงจริง ๆ   มันสำเร็จมาแล้วตั้งแต่  พ.ศ.๒๕๔๐  แต่พอวันที่จะแสดงพลังเข้าจริงเหลือกี่ร้อยรูป   เห็นแต่พระธรรมสุธี   เจ้าคณะกรุงเทพมหานคร   เท่านั้นที่จริงใจถวายหัว  

หันมาดูศิลปินผู้วาดภาพกันบ้าง   การที่เขาวาดภาพเหล่านี้ออกมานั้นเขาเจตนาอะไรก็และในใจเขานั้นมีพระพุทธศาสนาอยู่บ้างหรือเปล่า   ก็ต้องไปดูวิธีการอบรมสั่งสอนของมหาวิทยาลัยศิลปากรและครูอาจารย์ที่สอนเขา   ลองสืบค้นภาพแต่เดิม ๆ  ที่เขาวาดว่างานชิ้นเก่า ๆ  นั้น   เขาวาดพุทธศิลป์ได้งามขนาดไหน  นั่นแสดงถึงศรัทธาตามบัตรประชาชนว่าเป็นชาวพุทธ  แต่ถ้าเขาเอาแต่วาดแนวที่ได้รับรางวัลมาตลอดก็แสดงว่าเขามีความคิดที่เป็นปฏิปักษ์ต่อองค์กรสงฆ์อย่างแน่นอน

 บางทีนะ   เรามัวแต่ดูกันในมุมหวาดกลัวหวาดระแวง   ลองดูภาพการ์ตูนเล่าเรื่องพุทธประวัติที่พิมพ์เผยแพร่ที่พูดกันว่า “การ์ตูนเพื่อเยาวชน” ซึ่งวาดโดยนักวาดภาพที่เป็นผู้ใหญ่   แล้ววาดพระพุทธเจ้าให้เศียรโต   พระพักตร์ตลก  หูไม่เท่ากัน  มือเท้า  จีวร  มิได้สื่อความหมายอันงดงามของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเลย   น่าจะวิเคราะห์ว่าการ์ตูนเหล่านี้น่าจะเป็นการทำลายภาพของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามากกว่าภาพภิกษุสันดานกาเสียอีก   เพราะเป็นการปลูกฝังที่ไม่มีความงามอยู่เลย  ทั้ง ๆ  จิตรกรรมฝาผนังนั้นงดงามอย่างยิ่ง   ถ้าเด็กเขียนไม่ว่ากัน   แต่นี่จิตรกรรมเขียนให้เด็กดู   เด็กก็จะจำภาพเหล่านั้นไว้   ความไม่งามก็จะถูกฝังลงใจจิต   เด็กก็จะไม่รักศรัทธาพระพุทธเจ้า

   สิ่งที่จะพึงระวังต่อไปที่ใคร่ขอเตือนก็คือ  ตอนนี้เขากำลังจับตาดู “ภาพยนตร์พระไตรปิฎก” เชื่อผมเถอะ  สร้างออกมาเมื่อไหร่โดนยำเละ  เล่นงานศิลปินแห่งชาติแบบยกยวงอย่างนี้   มีหรือจะรอดจากการถูกวิจารณ์กลับอย่างรุนแรง   ถ้ารักพระศาสนาแบบขยันหาศัตรูนะ  อยู่เฉย ๆ  ดีกว่า   หรือ  ไปสาธยายพระไตรปิฎกที่สนามหลวง   ตั้งแต่วันที่  ๑๕  ตุลาคม  ๒๕๕๐  กันเถอะ