พระมหากรุณาธิคุณหาที่สุดมิได้

***** 

วันที่  ๗   พฤศจิกายน  ๒๕๕๐  เป็นวันที่ปวงชนชาวไทยสุขใจเป็นอย่างยิ่ง  เมื่อรู่ว่าวันนี้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว  จะเสด็จกลับจากโรงพยาบาลศิริราช  เพื่อเสด็จกลับไปประทับ  ณ   พระตำหนักจิตรลดารโหฐาร   พระราชวังดุสิต   ที่โรงพยาบาลศิริราชอัดแน่นไปด้วยประชาชน  วันนี้โทรทัศน์ถูกเฝ้าหน้าจออย่างใจจดจ่อ   ประชาชนอยากเห็นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว   อยากรู้พระอาการของพระองค์   แล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง...

ภาพที่ปรากฏทางโทรทัศน์   ถ่ายทอดสดภาพที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว   ประทับบนรถพระเก้าอี้ขับเคลื่อน   ฉลองพระองค์สีชมพู   ส่องให้เห็นพระพักตร์สีชมพู   ทรงแย้มพระโอฐ   โบกพระหัตถ์ให้แก่ประชาชนที่เฝ้าพระอาการและส่งเสด็จกลับทั้งโลก (ผ่านโทรทัศน์) เสียงถวายชัยมงคล...ทรงพระเจริญ  ทรงพระเจริญ ๆๆ ...ดังกระหึ่ม...รอยยิ้ม  น้ำตา  ซึ่งปกติจะมาพร้อมกันได้ยาก  กลับปรากฏให้เห็น    และที่ไม่เห็นคือปวงชนชาวไทยที่อยู่ที่บ้านหรือสถานที่ต่าง ๆ   คนที่อยู่หน้าจอโทรทัศน์ประนมมือโดยไม่รู้สึกตัว   น้ำตาไหลพรากด้วยความปีติที่เห็นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว   โบกพระหัตถ์   แย้มพระโอฐ   นับเป็นพระมหากรุณาธิคุณที่พระราชทานแก่ปวงชนชาวไทย  

 ข่าวทางโทรทัศน์ทุกช่องที่รายงาน   เป็นข่าวเดียวที่ปวงชนชาวไทยดูซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่เบื่อหน่าย    พระบรมฉายาลักษณ์ที่หนังสือพิมพ์พิมพ์ออกมาในวันรุ่งขึ้นถูกตัดเก็บ   โดยปกติทุกคนจะซื้อหนังสือพิมพ์ ๑ – ๒ ฉบับ   แต่วันที่    ๘   พฤศจิกายน  ๒๕๕๐   บางคนซื้อทุกฉบับเท่าที่สามารถจะหาซื้อได้    เพื่อเก็บพระบรมฉายาลักษณ์ไว้ด้วยความจงรักภักดี    นับเป็นวันที่หนังสือพิมพ์ทุกฉบับจำหน่ายดีที่สุดของปี 

  บอกกับญาติโยมที่นั่งฟังบรรยายธรรมว่า... “วันนี้อาตมภาพไม่อยากบรรยายธรรมเลย   ไม่มีสมาธิและจิตใจที่จะบรรยายธรรม   อยากกลับวัด   อยากดูข่าวทางโทรทัศน์”   ญาติโยมทั้งหลายเขาก็พูดว่าพวกเขาเองก็ไม่มีจิตใจที่จะฟังเช่นเดียวกัน    เมื่อจิตใจเราตรงกันเช่นนี้จึงยกเลิกการบรรยายธรรม  

 ได้กลับวัดนั่งเฝ้าจอโทรทัศน์    เห็นภาพพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว    น้ำตาแห่งความอิ่มใจไหลโดยไม่รู้ตัว   และซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับภาพที่ปรากฏทางโทรทัศน์   เป็นการหลั่งน้ำตาที่ทุกคนสมัครใจ   เป็นน้ำตาแห่งความสุข    เป็นความสุขที่เอิบอิ่ม    ยิ่งเมื่อ... 

เมื่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว    เสด็จลงจากรถพระเก้าอี้ขับเคลื่อน เสด็จ ๆ  โดยเครื่องประคองพระองค์    โดยมิต้องให้มีแพทย์ถวายการประคอง    การเสด็จโดยทรงใช้เครื่องประคองย่อมไม่เป็นที่ต้องการของแพทย์อย่างแน่นอน    ก็เหตุใดกันเล่าที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงปฏิบัติพระองค์อย่างนั้น    นั่น  (ขอพระราชทานอภัยโทษที่บังอาจคิด)  เป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดมิได้   ที่พระราชทานแก่ปวงชน 

 ด้วยทรงทราบว่าประชาชนอยากรู้พระอาการว่าทรงมีพระสุขภาพพลานามัยสมบูรณ์เพียงใด    เพียงเฉพาะการแถลงการณ์ของสำนักพระราชวัง   ยังไม่สามารถอธิบายได้    ด้วยพระทัยที่เปี่ยมด้วยพระมหากรุณาธิคุณ     จึงได้เสด็จลงจากรถพระเก้าอี้ขับเคลื่อน เสด็จ ๆ  ให้ประชาชนได้เห็น    ตรงนี้นั่นแหละที่น้ำตาแห่งปวงชนชาวไทยไหลหลั่ง  เพราะรู้ว่า..ในหลวงเกือบหายดีเป็นปกติแล้ว... ด้วยทรงทราบว่าพระองค์คือดวงใจของประชาชน    จึงพระราชทานพระมหากรุณาธิคุณด้วยการเสด็จ ๆ ด้วยเครื่องประคองพระองค์   จิตใจ   ณ   ขณะนั้นเหมือนได้ยินพระกระแสพระราชดำรัสตรัสว่า...  ไม่ต้องเป็นห่วงนะ    เราสบายดีแล้ว    เห็นไหมเล่า...  อาตมภาพได้ยินอย่างนี้จริง ๆ  และปวงชนชาวไทยก็คงได้ยินเช่นเดียวกัน    น้ำตาแห่งความปีติในพระมหากรุณาธิคุณรินไหลลงมาอีกแล้ว    พระองค์รักษาใจพสกนิกรของพระองค์ด้วยพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดมิได้...

อ่าองค์พระราชา ขัตติยะมหิดล ธ  ทรงชาญฉลาด จารีต  ธ  ดำรง เป็นยอดอุบาสก ประชา  รัฐ   สวัสดี เลิศสุดอุตสาหะ แดนดินถิ่นกันดาร ทุกข์เข็ญเป็นเย็นฉ่ำ ราโชบายดั่งสายชล ประทานรักประจักษ์จิต ทุกผู้จึงอยู่เย็น พระดำรัสตรัสทุกครั้ง ยึดมั่นเป็นครรลอง อ่าองค์พระทรงศักดิ์ ได้พึ่งซึ่งบุญญา กระพุ่มมือคือดวงใจ เป็นข้าฝ่าธุลี อำนาจพระไตรรัตน์ บันดาลองค์พระทรงชัย

พระนามาภูมิพล บรมราชจักรีวงศ์ รัฐศาสตร์อย่างสูงส่ง มิทรงละประเพณี ยอยกศาสน์พระชินศรี ธรรมวิธีสิบประการ วิริยะเสริมประสาน ธ  นำพาฝ่ายากจน พระทัยล้ำการุณย์ล้น บันดาลผลพ้นล้ำเค็ญ ไทยทั่วทิศพินิจเห็น พ่อหลวงเป็นเช่นโพธิ์ทอง ขุมพลังคลังสมอง ปฏิบัติพัฒนา เป็นที่รักไทยทั่วหล้า ผ่านมากว่าหกสิบปี แห่งลูกไทยผู้น้อยนี้ ละอองบาททุกชาติไป โปรดกำจัดสรรพภัย ชนม์พรรษากว่าร้อยเทอญ.   พระราชวิจิตรปฏิภาณ