นี่นะหรือคือของขวัญ โดย พระราชวิจิตรปฏิภาณ

นี่นะหรือคือของขวัญ

ฟัง – ดูข่าว แต่ละพวก อยากอ้วกแตก

โรคประสาท รุมแดก เป็นแถวแถว

มีแต่เสียง ก่นด่า เหี้ย หมา แมว

ฝ่ายนั้นแซว ฝ่ายนี้สู้ ขู่กันจัง

ด่ากันไป ด่ากันมา ถึงห่าเหว

“มึงน่ะเลว” “มึงสิเลว” โถ..โธ่ถัง..

พาเด็กเล็ก มาเสริม เพิ่มพลัง

พาชาวนา มาตั้ง เวทีตรึง

“ฝ่ายมึงรับ เงินจ้าง มาสร้างกลุ่ม”

“ฝ่ายมึงทุ่ม เงินถัง ตังค์มึงถึง”

สถานการณ์ เติบกล้า น่าสะพรึง

ล้วนหน้าตา ถมึงทึง เตรียมฉึ่งกัน

“ข้างนี้ฝ่าย ของกู พวกกู้ชาติ

จะถูกมึง ฟันฟาด มิหวาดหวั่น”

ฝ่ายนั้นโต้ บทบู๊ “กูรู้ทัน

ตัวมึงนั้น กู้ให้ได้ ก่อน..ไอ้เวร..”

อ้างรักชาติ ทุกคำครั้ง ดังขรม

ต่างสั่งสม พวกพ้อง มาจ้องเข่น

ไม่เว้นแม้ สมณะ พระและเณร

ต่างถูกเกณฑ์ มาเสริม เพิ่มศรัทธา

พวกของใคร ก็เหลิงไหล ไปกับพวก

รุมกันจวก ฝ่ายหนึ่งเลว ถึงเหวห่า

เอาละวะ มาละเหวย เฮ้ย..มาละวา

ต่างยกทัพ โยธา มาประจัญ

ต่างฝ่ายต่าง นิยาม เป็นราม – ลักษม์

อีกฝ่ายหนึ่ง ทศพักตร์ ยักษ์ปักหลั่น 

พวกยักษี ยักษา ต้องฆ่ามัน

พวกยักยอก ยักยัน ต้องบรรลัย

 

ยุทธศาสตร์ รามเกียรติ์ เรียนกันมา

ต้องเผากรุง ลงกา พาราใหญ่

เมื่อยักษา ยักษี วิ่งหนีไฟ

เข้าชิงชัย ฉวยโอกาส พิฆาตมัน

พฤษภา ทมิฬ ลืมสิ้นไหม

บ้านเมืองไหม้ เข่นฆ่า กันอาสัญ

ในครั้งนี้ อาจจะเป็น เช่นครั้งนั้น

แล้วใครนั่น จะหยุดยั้ง เหตุครั้งนี้

ต่างฝ่ายต่าง แย่งชิง ความยิ่งใหญ่
ช่วยแต่งเติม เสริมใส่ ระบายสี

ฝ่ายของกู ขาวสะอาด ปราศราคี

ฝ่ายตรงข้าม กาลี คดีบาน

ประชาชน งวยงง สุดสงสัย

ว่าเหตุใด ไม่ยื่นร้อง ฟ้องต่อศาล

หรือตัวบท กฎหมายไทย ไตพิการ

จึงเปิดลาน ประท้วง เพื่อถ่วงดุลย์

การประท้วง ใกล้จะ เกิดปะทุ

มุทะลุ ด่ากัน จนควันกรุ่น

อีกไม่นาน คงปะทะ ชุลมุน

บ้านเมืองวุ่น วอดวาย ตายกันจม 

พวกเขารัก เมืองไทย แบบไหนนี่ 

จึงขยี้ ให้วอดวาย ทลายถล่ม

ประชาชน น้ำตาตก อกช้ำตรม

ต้องระทม อีกยาวนาน ลูกหลานไทย

หกสิบปี ในหลวง ครองปวงราษฎร์

ชนทั้งชาติ เตรียมฉลอง ด้วยผ่องใส

คนพวกนี้ ไล่บี้กัน จนบรรลัย

นี่น่ะหรือ คือคนไทย ให้พระองค์